Kapayapaan na Nagsasalita

Nakita ko ‘to noong isang Tuesday na may ulan — parang kahapon lang. Isang litrato mula pa sa 2018: isang babae sa kanyang bahay, nakatulog sa kalsada ng kahoy.

Wala siyang ‘pose’… pero parang nasa peace mode siya.

Ang Myth ng ‘Perpekto’

Tinatamad ako mag-isa… pero ang ganda nung babaeng iyon? Hindi siya naglalabas ng ‘look at me!’ vibes.

Parang sinabi niya: “Ako lang to—wala akong gagawin para magustuhan.”

Sa Gitna ng Desire at Dignidad

Sabi ko sa sarili ko: ‘Ano ba talaga ang beauty?’ Hindi performance… hindi for likes. Kundi presence — tulad ng paghinga mo habang nag-iisip ka.

Paano Ka Makikinabang?

Para sa akin… ito ay permission to just be. Walang filter, walang caption. Parang sabihin niya: “Opo, ako to—salamat sa pagtitiis.”

“Hindi kailangan ng mga idol na perpekto—kailangan natin ng lugar para maging banal ang di-perpekto.” — Ako (siguro)

Ano nga ba ang pinaka-quiet revolution? Ang pumili umupo… tapos huwag magbago para makita.

Sino ba ‘yan? Di alam ko… pero nakainom ako ng hope dito.

Ano kayo? May ganun kang moment ba? Comment section — let’s be still together! 🌿✨