ชุดนี้มันโดนเกิน!

เห็นชุดสีชมพูกับถุงเท้าเทาของเชลลี่ครั้งแรก ผมแทบร้องว้าว! การจับคู่สีที่ดูขัดกันแต่กลับเข้ากันได้ดีแบบนี้ มันคือศิลปะของการเล่นกับความคมชัดเลยนะคะ

เทคนิคแสงที่หลอกตา

ต้องยกเครดิตให้ทีมงานที่เล่นกับอุณหภูมิสีได้แนบเนียน แสงเย็นบนถุงเท้า VS แสงอบอุ่นบนชุดเดรส ทำให้แต่ละส่วนดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาเลย

เพื่อนๆคิดว่าแบบนี้เรียกว่าซี๊ดหรือเซ็กซี่กว่ากัน? คอมเม้นต์มาคุยกันนะ!

เมื่อความเซ็กซี่พบกับความคลาสสิก

เซซิลเลียทำให้เราเห็นว่าแว่นตาไม่ใช่แค่เครื่องมือช่วยมองเห็น แต่เป็นเฟรมชั้นดีที่กรองความเซ็กซี่ให้ดูมีระดับ! เหมือนโกอินเตอร์แต่ยังรักษาเอกลักษณ์ไทยไว้ - เส้นโค้งแบบไทยประยุกต์ในชุดชั้นในดีไซน์ฝรั่ง

#ศิลปะที่ไม่ต้องพูดมากก็รู้เรื่อง

โปรเจกต์นี้สอนเราว่า: คุณจะโชว์น้อยแต่ให้คนจินตนาการมากก็ได้นะ แค่ใส่แว่นสายวิชาการไปด้วย! 555+

เพื่อนๆคิดยังไงบ้าง ลองคอมเมนต์มาแลกเปลี่ยนไอเดียกันได้นะ

เมื่อชุดญี่ปุ่นโบราณเจอกับชุดชั้นในสมัยใหม่

เห็นรูป Sukki แล้วต้องร้องว้าว! การผสมผสานระหว่างกิโมโนแบบดั้งเดิมกับชุดชั้นในสมัยใหม่ทำให้เห็นถึงความขัดแย้งที่สวยงาม อุปกรณ์เหมือนจะบัง แต่ดันเน้นจุดสำคัญขึ้นมาเสียอีก!

เสื้อกลายเป็นเครื่องประดับ

สังเกตุมั้ยว่ากิโมโนที่นี่ทำหน้าที่เหมือนกรอบภาพ ที่โฟกัสไปที่ความเซ็กซี่แทนที่จะปกปิด แถมสายรัดเอวยังเล่นบทบาทเหมือน Corset แบบกลับด้านอีกต่างหาก!

แล้วคุณล่ะ คิดว่าแบบไหนดูเซ็กซี่กว่ากัน? โพสต์ความเห็นมาสนุกๆกันได้นะ!

ศิลปะที่ทำให้กล้องสั่นมากกว่าตัวแบบ!

เห็นชุดชั้นในลายลูกไม้อันนี้แล้วต้องร้องว้าว! ไม่ใช่แค่เซ็กซี่ แต่คือการผสมผสานศิลปะตะวันออก-ตะวันตกอย่างลงตัว

แสงเงาที่ทำให้ลายลูกไม้มีชีวิต : ช่างภาพเล่นแสงได้แน่นอน แสงสลัวๆนี่แหละที่ทำให้ลายลูกไม้ดูมีมิติเหมือนภาพเขียนหมึกจีน!

มองลึกกว่าเนื้อผ้า : นี่ไม่ใช่แค่งานโชว์เรือนร่าง แต่เป็นการสื่อสารผ่านสายตา ที่บอกว่า “ฉันเลือกที่จะแสดงออกแบบนี้”

เพื่อนๆคิดยังไงกับงานแนวนี้บ้าง? คอมเมนต์ด้านล่างได้เลยจ้า!

เมื่อชุดชั้นในเจอกับคิโมโน

เห็นภาพชุดนี้แล้วต้องร้องว้าว! ซุกกิ้เล่นกับความขัดแย้งได้เนียนมาก ทั้งความคลาสสิกของคิโมโนที่ดู嚴肅 แต่ก็แฝงเร้นลับด้วยเสน่ห์แบบเซ็กซี่ไม่ใช่เล่น

เสื้อผ้าที่บอกเล่าเรื่องราว

สังเกตดีๆ จะเห็นว่าคิโมโนที่ดูปกติดี แท้จริงแล้วออกแบบมาให้โชว์จุดดึงดูดอย่างแนบเนียน! เข็มขัดโอบิที่รัดเอวแต่กลับทำให้เดโคเลตเตจเด่นขึ้น แบบว่าซ่อนอะไรไว้หรือเปล่านะ?

เล่นกับแสงและเนื้อผ้า

ชอบการใช้แสงในภาพสุดๆ! ความมันเยิ้มของไหมญี่ปุ่นตัดกับลูกเล่นเมทัลลิกจากสายน่อง ช่างเป็นศิลปะที่ลงตัว ไม่รู้สิ เหมือนกำลังดูภาพวาดอุคียโยะเอะยุคใหม่เลยค่ะ

คนอื่นๆ เคยสังเกตมั้ยว่า:

• การจัดวางองค์ประกอบภาพเคียงข้างกันแบบนี้ ทำให้เห็นทั้งความอนุรักษ์และความทันสมัยได้อย่างน่าทึ่ง
• รอยต่อระหว่างวัฒนธรรมตะวันออกตกแต่งตะวันตกนี่แหละ ที่ทำให้งานศิลปะชิ้นนี้น่าสนใจ

มาคุยกันหน่อยมั้ยคะ? คุณคิดว่าศิลปินต้องการสื่ออะไรจากการถ่ายทอดความขัดแย้งอันสวยงามนี้ ;)

เมื่อลูกไม้พบกับวรรณกรรม

เห็นชุดเมดมาเยอะ แต่ชุดของสเตซี่เหอทำให้ฉันหยุดดื่มเอสเปรสโซกลางคัน! สีผิวจีนเผือกตัดกับผ้าดำแบบหยิน-หยาง สวยจนนึกถึงภาพเขียนสมัยซ่งเลย

เรขาคณิตแห่งความต้องการ

ท่าโพสต์เธอคำนวณมุมมาอย่างดี 35 องศาพอดี เหมือนงานสถาปัตย์เบาเฮาส์โดยบังเอิญ บางครั้งความ genius ก็ซ่อนอยู่ในงาน commercial นี่แหละ

เพื่อนๆ คิดยังไงบ้าง? แบบนี้ถือว่า crossover เยอะไปมั้ยนะ 😂

ศิลปะที่ซ่อนอยู่ในผ้าเนื้อบาง

เมื่อเห็นชุดชั้นในในภาพถ่ายของ Yang Chenchen ก็เหมือนได้เห็นภาพวาดหมึกโบราณของญี่ปุ่น! เส้นสายและรอยยับของผ้าถูกจัดวางอย่างประณีตเหมือนพิธีชงชา

ภูเขาที่ทำจากไหล่

เฮ้ย! นี่ไหล่คนหรือภูเขาไฟฟูจิกันแน่? เจ้าของผลงานทำให้เส้นโค้งของร่างกายกลายเป็นทิวทัศน์ได้อย่างแนบเนียน

ความลับในหมอก京都

บางภาพก็คมชัดเห็นรายละเอียดทุกจุดเชื่อม บางภาพก็เบลอเหมือนหมอกเหนือวัดคินคะคุจิ… นี่คือการเล่นกับแสงและเงาที่ลงตัวมาก!

(ใครเคยเห็นนิทรรศการนี้บ้าง มาแชร์ความเห็นกัน!)

เปิดกรุศิลปะในชุดชั้นใน

เจอผลงานชุดนี้ของเบลล่าแล้วนึกถึงเวลาจัดนิทรรศการผ้าโบราณ ที่พิพิธภัณฑ์! เสื้อชั้นในสีชมพูอ่อนนี่ไม่ธรรมดา แบบว่า…จาก “น่ารักสดใส” สไตล์ตะวันตก ถูกแปลงโฉมเป็น “สาวแซ่บสายฟูล” ด้วยสายตาและท่าทางแบบไทยๆ

ศิลปะที่(แทบจะ)เปลือย

ชอบวิธีที่ผู้ถ่ายใช้ผ้าโปร่งเล่นแสงเงา เหมือนเทคนิก “เว้นว่าง” ในภาพวาดจีนโบราณ ให้เราต้องใช้จินตนาการเติมเต็ม (แต่ก็ไม่ต้องใช้จินตนาการมากขนาดนั้นแหละ 555)

เพื่อนๆ เคยเห็นชุดชั้นในแล้วนึกถึงพระโพธิสัตว์กันบ้างไหม? หรือมีแค่ฉันคนเดียวที่คิดไปไกลขนาดนั้น! มาแชร์ความคิดเห็นกันหน่อย~

เมื่อศิลปะพบความเซ็กซี่

เห็นชุดชั้นในของ Wen Xinyi แล้วต้องร้องว้าว! นี่ไม่ใช่แค่การโชว์เรือนร่าง แต่คือบทสนทนาระหว่างโมเดลกับกล้อง ที่ดึงแรงบันดาลใจจากศิลปะญี่ปุ่นยุคคลาสสิกเลยนะคะ

ผ้าใบแห่งวัฒนธรรม

ลาย ‘หยดเลือด’ ที่ดูดราม่านี่ ได้แรงบันดาลใจจากทั้งศิลปะพันธนาการและภาพวาดจีนโบราณ แบบว่า…จะเปิดเผยก็ไม่เชิง จะปกปิดก็ไม่หมด โดนใจจริงๆ!

เพื่อนๆ คิดยังไงบ้าง? มาแชร์ความเห็นกันได้นะคะ ถ่ายรูปแล้วแท็กมาได้เลย #ศิลปะที่ท้าทาย

ศิลปะที่สวมใส่ได้

เห็นชุดชั้นในของ Wen Xinyi แล้วต้องร้องว้าว! นี่ไม่ใช่แค่ชุดเซ็กซี่ธรรมดา แต่คือผลงานศิลปะที่ผสมผสานระหว่างความทันสมัยกับเอกลักษณ์ตะวันออกได้อย่างลงตัว

ซ่อนอยู่ในลายเส้น

ชุด ‘หยดเลือด’ ที่ว่ากันว่าดราม่านี้ แท้จริงแล้วมันมีรายละเอียดลึกซึ้งมาก ลวดลายและการจัดวางนั้นได้รับอิทธิพลจากภาพพิมพ์ญี่ปุ่นโบราณเลยทีเดียว โคตรมีความเป็นศิลปะ!

เพื่อนๆ คิดยังไงบ้างกับแนวคิด ‘เซ็กซี่แบบมีระดับ’ แบบนี้? มาแชร์ความคิดเห็นกันหน่อย!

ผ้าขาวที่ไม่ธรรมดา

เมื่อเห็นภาพ Mu Nana ในชุดผ้าขาวบางเบา ฉันรู้สึกว่านี่ไม่ใช่แค่ภาพถ่ายธรรมดา แต่คือศิลปะที่เปรียบเสมือนบทกวีฮาอิกุ! แสงที่ลอดผ่านผ้าแต่ละเส้นดูเหมือนลายมือพู่กันของศิลปินญี่ปุ่นโบราณ

ศิลปะการเปิดเผยและปกปิด

เฟรมที่สายเสื้อไหลลื่นนั้นช่างสมบูรณ์แบบ! มันทำให้ฉันนึกถึงภาพวาดอุคิโยะเอะ ที่ความเซ็กซี่ไม่ได้อยู่ที่การโชว์ทั้งหมด แต่คือการเล่นกับจินตนาการของผู้ดู

เพื่อนๆ คิดว่าแบบนี้เรียกว่าศิลปะหรือแฟชั่นมากกว่ากัน? คอมเม้นต์ด้านล่างเลยค่ะ!

เมื่อชุดชั้นในกลายเป็นศิลปะ

เห็นภาพถ่ายชุดนี้แล้วต้องร้องว้าว! การเล่นกับแสงและผ้าโปร่งใสทำให้ชุดชั้นในไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่กลายเป็นงานศิลปะที่เล่าเรื่องราวได้ดีกว่าหนังสือบางเล่มเสียอีก แบบนี้ต้องเรียกว่า ‘ศิลปะบนผิวหนัง’ แน่นอน

ลายลูกไม้ vs ผ้าตัดเจาะ

ลายลูกไม้อันบอบบางกับดีไซน์มินิมอลตัดเจาะ - สองสไตล์ที่ดูเหมือนจะขัดแย้ง แต่กลับเข้ากันได้อย่างลงตัว เหมือนเวลาที่เราพยายามเลือกว่าเช้านี้จะกินข้าวต้มหรือกาแฟ…สุดท้ายก็เลือกทั้งสองอย่าง!

แสงสำคัญกว่าที่คิด

เทคนิคการจัดแสงที่นี่มันเทพมาก! ทำให้เห็นทั้งความโปร่งแสงของผ้าและเงาที่เกิดขึ้นบนผิวหนัง ดูแล้วอยากให้มีคลาสสอนจัดแสงแบบนี้บ้าง จะได้เอาไปใช้เวลาเซลฟี่…แต่คงต้องฝึกอีกหลายปีเลยทีเดียว

ใครที่เป็นสายอาร์ทต้องไม่พลาดงานนี้ แล้วคุณล่ะ ชอบสไตล์ไหนมากกว่ากัน? ลูกไม้คลาสสิก หรือมินิมอลโมเดิร์น? มาแชร์ความคิดเห็นกัน!

เมื่อความบริสุทธิ์เจอความเซ็กซี่

ชุดขาวของเจียงเหนียนหยูทำให้ฉันคิดใหม่เลยว่า “ความบริสุทธิ์” สามารถเป็น “ความเร่าร้อน” ได้ขนาดนี้เชียวหรือ?! 70 ภาพนี้เหมือนการเล่นแร่แปรธาตุทางศิลปะ - เปลี่ยนผ้าขาวธรรมดาให้กลายเป็นสิ่งล้ำค่า

เทคนิคที่แสบสันต์

ช่างภาพ Fi Fei ใช้แสงเงาแบบ chiaroscuro จนผ้าดูเหมือนละลายได้จริงๆ นี่ไม่ใช่แค่ชุดชั้นใน แต่คือบทกวีเกี่ยวกับความไม่จีรัง!

เซอร์ไพรส์สุดๆ: การจับจีบผ้าแบบนี้ทำให้คิดถึงจิตรกรรมจีนโบราณ แต่ก็ยังตอบโจทย์ภาพถ่ายสมัยใหม่ได้อย่างลงตัว

แล้วคุณล่ะ คิดว่าเนื้อผ้านี้สื่อถึงอะไร?

#ศิลปะแบบไทยๆ ก็มีดีนะ #แต่ของจีนก็น่าสนใจไม่แพ้กัน

เมื่อศิลปะไม่ใช่แค่สวย แต่เซ็กซี่แบบมีระดับ!

เห็นชุดชั้นในลายดอกไม้ดำของ Vetive แล้วต้องร้องว้าว! การเล่นแสงกับลูกไม้นี่ไม่ธรรมดา งานนี้ช่างภาพเค้าต้องควบคุมไฟกันระดับมืออาชีพจริงๆ

เคล็ดลับคนชอบถ่ายรูป: ถ่ายสีดำบนดำเนี่ยยากสุดๆ แต่ภาพนี้ดึงรายละเอียดได้ครบ ทั้งลายดอกและเนื้อผ้าบาง!

ที่ชอบคือมันไม่ใช่แค่รูปเซ็กซี่ธรรมดา แต่บอกเล่าเรื่องราวของการยอมรับร่างกายแบบสาวเอเชียได้อย่างแนบเนียน… แล้วเพื่อนๆ เห็นอะไรมากกว่าแค่ความสวยงามในภาพถ่ายแนวนี้บ้าง?

(คอมเมนต์ไว้หน่อย ยิ่งเฮียยิ่งแซ่บ!)

โคตรศิลป์แต่อ่อนโยน

เห็นชุดสีน้ำเงินของ Liu Yuer แล้วนี่อยากให้มันเป็น”ภาษาผ้า”จัง! แบบ…ผ้าลูกไม้เนี่ยไม่ใช่แค่ปิดบังร่างกาย แต่กำลังเล่าเรื่องราวของยุคสมัยเลยนะคะ

วัสดุศาสตร์ระดับเทพ

Pantone สีนี้เขาเลือกมาแล้วนะว่าเป็นสีแห่งปี 2020 มันให้ความรู้สึกอบอุ่นใจในช่วงโควิด ตอนนี้กลายเป็นสัญลักษณ์ของคนเจนใหม่ที่เก่งและอ่อนไหวไปพร้อมกัน!

เพื่อนๆคิดว่าเสื้อผ้าเป็นได้มากกว่าแค่เครื่องนุ่งห่มมั้ย? คอมเมนต์มาคุยกันได้ค่า~ (พร้อมรูป GIF นางแบบทำท่าส่ายตัวในชุดลูกไม้)

ปลดล็อกความเซ็กซี่แบบสองวัฒนธรรม

เห็นชุดชั้นในลูกไม้ขาวๆ กับกิโมโนแล้วต้องร้องว้าว! ซุกกี้ทำให้สองวัฒนธรรมที่ดูห่างไกลมาอยู่ในเฟรมเดียวกันได้อย่างแนบเนียน

ลูกไม้สีขาวกับเกอิชา

ชุดชั้นในลูกไม้ขาวเนี่ย…ไม่ใช่แค่เซ็กซี่ แต่ยังแฝงความเป็นญี่ปุ่นผ่านผิวขาวเหมือนหน้ากากเกอิชาเลยทีเดียว!

กิโมโนสายเดท

ส่วนกิโมโนแบบเปิดไหล่เนี่ย…นี่คือการอัพเดทวัฒนธรรมโบราณให้ฮอตได้ใจจริงๆ ค่ะ!

มาคุยกันมั้ย? คุณชอบเวอร์ชันไหนมากกว่ากัน…ลูกไม้สไตล์ตะวันตกหรือกิโมโนแนวโมเดิร์น?

ม่วงแบบนี้มีที่มา!

เห็นชุดสีม่วงๆ ของ Su Ruanruan แล้วนึกถึงทั้งกิโมโนญี่ปุ่นและแฟชั่นยุโรปศตวรรษที่ 19 ในภาพเดียว! สีม่วงอันเป็นสัญลักษณ์ของจิตวิญญาณในวัฒนธรรมจีน กลับกลายเป็นสีแห่งความเซ็กซ์ซี่ในตะวันตก - ศิลปินคงตั้งใจให้เราสับสนเล่นๆ

แสงกับเงาที่เหนือกว่าการเปลือย

เทคนิคการเล่นแสงของ ‘Beat Beans’ นี่สุดยอดจริงๆ แค่ดูเงาที่ลากตามโครงร่างก็รู้สึกถึงความเซ็กซี่ได้ โดยที่ไม่ต้องเห็นอะไรเลย เหมือนจิตรกรรมหมึกจีนที่ปล่อยให้เราเติมเต็มในจินตนาการ

คุณล่ะคิดยังไง?

ระหว่าง ‘เซ็กซี่แบบเปิดเผย’ กับ ‘เซ็กซี่แบบให้เดา’ คุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน? มาแชร์กันในคอมเมนต์เลย!

เมื่อเสื้อผ้ากลายเป็นศิลปะ

เห็นเฟรมที่ชุดสีน้ำเงินเลื่อนหลุดไหล่แล้วนึกถึงว่า…นี่เรากำลังดูภาพวาดสมัยใหม่หรือเปล่านะ? ศิลปินแปลงโฉมผ้าแบบตะวันตกให้เป็นกิโมโนสุดล้ำ บอกเลยว่าครั้งแรกที่เห็นต้องคิดว่ากำลังดูหนัง JAV แน่ๆ (ฮา)

เสื้อผ้าที่เล่าเรื่อง

แต่ละปุ่มกระดุมคือตัวละคร มีประวัติศาสตร์แฝงอยู่! เอาใจคนชอบสังเกต細節แบบเราๆ ใครว่าแฟชั่นกับศิลปะเป็นเรื่องเดียวกันไม่ได้…

สุดท้ายนี้ เห็นด้วยว่าความเซ็กซี่ที่สุดคือ “ช่วงเวลาก่อนเกิดเรื่อง” ปล่อยให้จินตนาการทำงานดีกว่า!

เพื่อนๆ คิดยังไงบ้างคะ หรือมีภาพถ่ายแนวนี้มาแชร์กันมั้ย? 😉

เมื่อลูกไม้บอกเล่าเรื่องราว

ชุดภาพถ่ายของ BuiBui ที่ลองบีชทำให้ฉันนึกถึงงานศิลปะไทยโบราณ - เส้นลายลูกไม้ที่พลิ้วไหวเหมือนการร่ายรำโขน! นี่ไม่ใช่แค่ถ่ายรูปเล่นๆ แต่คือการออกแบบองค์ประกอบระดับ大師 (อาจารย์ใหญ่) ที่ให้เงามือจับจ้องเหมือน『ตากวาง』แบบจีน

กลศาสตร์แห่งความเซ็กซี่

ใครจะคิดว่าชุดชั้นในทรงสามเหลี่ยมสามารถเข้ากับใบปาล์มได้ลงตัวขนาดนี้? แสงทองยาม magic hour ทำให้ผิวดูเหมือนเครื่องปั้นดินเผาแตกร้าวสไตล์ kintsugi… ธรรมชาติ + ความไม่สมบูรณ์แบบ = เซ็กซี่ขั้นเทพ!

(โปรดอย่าให้แฟนผมเห็นคอมเม้นนี้ 555)

ของจริง vs AI

ในยุคที่ทุกอย่างเป็นดิจิทัล การเห็นผืนผ้าลูกไม้โบกสะบัดตามลมจริงๆ มันให้ความรู้สึก ‘ออแกนิก’ กว่า Photoshop ตั้งเยอะ! เหมือนเปรียบเทียบขนมถังแตกเตาถ่านกับไมโครเวฟเลย

เพื่อนๆ คิดว่าเสื้อผ้าโปร่งแสงแบบนี้ควรจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ได้ไหม? คอมเม้นด้านล่างเด้อ!

เมื่อชุดทำงานกลายเป็นศิลปะ

ตงตง บันนี่ทำให้เราเห็นว่าเสื้อเชิ้ตขาวกับถุงเท้าดำแบบบางไม่ใช่แค่ชุดออฟฟิศธรรมดาๆ แต่คือผืนผ้าใบที่เล่าเรื่องราวของสตรีสมัยใหม่!

เซ็กซี่แบบขรึมๆ แบบคนเอเชีย

ลายเส้นที่ดูมีชั้นเชิงในทุกท่วงท่า ตั้งแต่เกล็ดผมจนถึงปลายเท้า มันให้ความรู้สึกเหมือนเห็นภาพวาดจีนโบราณ แต่ดันมาเกิดในตึกสูงของกรุงเทพ!

ใครเคยคิดบ้างว่าเราจะเห็น “นางฟ้าข้าราชการ” เวอร์ชันร่วมสมัย? คอมเม้นต์มาคุยกันนะว่าคุณชอบเฟรมไหนที่สุด! (แนะนำเฟรม #34 ที่เห็นเงาในกระจก ตะลึงเลย!)

ชุดชั้นในสีดำที่ไม่ใช่แค่ชุดชั้นใน

เมื่อเห็นภาพชุดนี้ ผมนึกถึงศิลปะอุคิโยเอะแบบญี่ปุ่นทันที! ความสวยงามของชุดสีดำ (#2F2F2F) ไม่ได้แสดงออกตรงๆ แต่แฝงความหมายเหมือนภาพวาดโบราณ ที่ใช้ความมืดเพื่อสื่อความหมาย

ศิลปะแห่งการปกปิด

เหมือนการดื่มชาในถ้วยรากุ ที่ไม่สมบูรณ์แบบ แต่กลับสวยงาม ภาพเหล่านี้ใช้หลัก Zen ของ ‘ma’ (間) ที่ทำให้เรารู้สึกถึงรูปทรงมากขึ้น ลองดูท่าโพส #37 นะคะ มันคล้ายกับงานของ Utamaro แบบเห็นๆ!

จากศิลปะโบราณสู่ยุคสมาร์ทโฟน

80 ภาพนี้ไม่ใช่ตัวเลขสุ่มมาแน่นอน! มันคือเลขศักดิ์สิทธิ์ในพุทธศาสนาเต็นได ที่สื่อถึงความสมบูรณ์แบบ เหมือนเป็นการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมอังกฤษ ญี่ปุ่น และจีน ได้อย่างลงตัว

คุณเห็นอะไรในภาพเหล่านี้บ้าง? มาแชร์ความเห็นกันนะ! 😉

เสื้อขาวกับถุงเท้าดำ…เครื่องมือเล่าเรื่องระดับ大師!

ในฐานะคนจัดนิทรรศการ อดไม่ได้ที่จะเห็นว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวนี่มันทั้งเป็นเกราะและคำเชิญชวนในเวลาเดียวกัน แบบว่าคล้ายๆงานศิลปะจีนสมัยซ่งที่ชอบเล่นกับการ『ภูเขาที่มองไม่เห็น』เนี่ยแหละ

ถุงเท้ายาวดำ…ไม่ใช่แค่เครื่องแต่งตัว!

รู้มั้ยว่าถุงเท้าแบบนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานตั้งแต่ฮาเรมเปอร์เซีย ยันถึงคาบาเรต์ฝรั่งเศส ตอนนี้มันกลายเป็นตัวนำ『ความทรงจำทางวัฒนธรรม』แล้วจ้า (พูดแล้วอยากจัดนิทรรศการ『欲望ที่ถูกปกปิด』บ้างเลย)

แล้วเพื่อนๆคิดยังไงกับความขัดแย้งแบบศิลปะนี้บ้าง? มาคอมเมนต์คุยกันได้นะคะ

ตัวเลขไม่เคยโกหก แต่สายตาบอกเล่าเรื่องราว

เห็นภาพถ่ายของ Pan Linlin แล้วนึกถึงคำว่า ‘ความงามที่วัดไม่ได้’ จริงๆ! ตัวเลข 87-62-93 อาจดูสมบูรณ์แบบตามมาตรฐานศิลปะเรเนซองส์ แต่เมื่อมองลึกเข้าไปในสายตาของเธอ กลับพบว่าความเปราะบางต่างหากที่ทำให้ภาพถ่ายมีชีวิต

ชุดชั้นในคือเกราะสมัยใหม่

จากประสบการณ์ทำงานศิลปะมาทั้งชีวิต เคยเห็นอะไรหลายอย่าง แต่การที่ชุดชั้นในผ้าไหมกลายเป็นเครื่องมือบอกเล่าเรื่องราวสังคมนี้สุดยอดจริงๆ! เหมือนนางละครยุคเอโดะที่ใช้ผ้าโพกหัวสื่อสาร เพียงแต่ยุคนี้ใช้ Instagram แทนพู่กันจีน

เราจะหยุดวัดความงามด้วยตลาดเมตรได้เมื่อไหร่?

ทุกวันนี้แกลเลอรียังคิดราคาภาพตามพื้นที่ผนัง (ตารางเมตร) แล้วมนุษย์ล่ะ? บางทีอาจถึงเวลาที่เราควรหยุดวัดค่าคนด้วยสัดส่วนร่างกายแล้วหันมาสนใจ ‘สัดส่วนของจิตใจ’ แทน

พวกคุณคิดยังไงบ้างคะ? หรือแค่ฉันคิดมากไป (อีกแล้ว) 😆

เมื่อผ้าขาวดำบอกเล่าเรื่องราว

ชุดสีขาวโปร่งแสงกับถุงเท้าดำนี้ไม่ใช่แค่ความเซ็กซี่ธรรมดาๆ แต่คือการเล่าเรื่องด้วยสัญลักษณ์แบบศิลปะตะวันออก ที่ต้องมองให้ลึกกว่าผิวเผิน!

ศิลปะที่ซ่อนในท่วงท่า

สังเกตมุมกล้องและท่าทางของนางแบบไหม? มันเต็มไปด้วยกฎเกณฑ์ทางศิลปะแบบเอเชีย ทั้งตรีโกณจากพื้นที่เว้าว่าง เส้นโค้งที่เหมือนเครื่องปั้นดินเผาสมัยซ่ง แบบว่าถ่ายรูปยังต้องคำนวณเลขกันเลย!

เครดิตภาพ: ใช้ปัญญามอง ไม่ใช่แค่ตา

ใครเห็นรูปนี้แล้วนึกถึงอะไรบ้าง? มาแชร์กันในคอมเมนต์ได้เลย!

สีแดงที่ไม่ใช่แค่สีแดง

เมื่อเห็นชุดเชอร์รี่บลอสซอมสีแดงนี้ ฉันมองเห็นมากกว่าแค่ชุดเดรสสวยๆ มันคือการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมจีนยุคเก่ากับแฟชั่นโมเดิร์น ที่สำคัญคือการเล่นกับแสงและเงาแบบหว่องกาไว!

ศิลปะในทุกมุม

สังเกตดูเถอะว่าทุกท่าทางของนางแบบเหมือนถูกคำนวณมาอย่างดี แม้แต่การวางเท้าที่ทำมุม 23 องศา ก็ทำให้คิดถึงคณิตศาสตร์แฟชั่นโตเกียวเลยนะ

เล่นกับความหมาย

สิ่งที่เจ๋งที่สุดคือความกำกวมทางวัฒนธรรม - ผ้าโบว์สีแดงที่ข้อมืออาจหมายถึงอะไรก็ได้ ตั้งแต่ธงพรรคคอมมิวนิสต์จนถึงตั๋วโรงแรมสมัยก่อน! นี่แหละที่เรียกว่าศิลปะ

เห็นแบบนี้แล้วอย่าเพิ่งรีบเลื่อนผ่านนะคะ ลองมองให้ลึกซึ้ง แล้วคุณจะพบว่าใต้ภาพสวยๆ นี่มีประวัติศาสตร์ศิลปะทั้งแผ่นดินจีนซ่อนอยู่เลย! #ศิลปะที่ร้อนแรง

เมื่อชุดชั้นในกลายเป็นวิทยานิพนธ์ เจียงเหนียนหยูทำให้ชุดชั้นในลายวัวดูมีคลาสสมชื่อ ‘ศิลปะ’ จริงๆ! แถมยังโยงไปถึงทั้งวัฒนธรรมญี่ปุ่นและตะวันตกแบบที่อาจารย์สอนศิลปะคงน้ำตาไหล (ด้วยความอิจฉา)

ขาวโพลนแต่ไม่โง่ สีขาวนี่ไม่ธรรมดา แฝงความหมายทั้งบริสุทธิ์และการไว้ทุกข์ เหมือนตอนเราตื่นสายแต่วันนี้ต้องประชุมเช้า

โพสท่าสุดปัง ท่าย้อนศรแบบ Venus แต่เพิ่มอารมณ์สมัยใหม่ - ถ้าโบตีเชลลีเห็นคงถามว่า ‘นี่เธอเรียนศิลปะที่จุฬาฯรึเปล่า?’

มาแชร์กันหน่อยว่าคุณเห็นอะไรในภาพเหล่านี้ เซ็กซี่ล้วนๆ หรือมีอะไรลึกซึ้งแอบอยู่?

เดนิมที่ไม่ธรรมดา

เห็นชุดเดนิมของ @李李七七喜喜 แล้วต้องบอกว่า นี่ไม่ใช่แฟชั่น แต่คือศิลปะการถอดรื้อวัฒนธรรม! เธอทำให้ผ้ายีนส์กลายเป็นสมุดจารึกประวัติศาสตร์ ที่เล่าเรื่องผ่านทุกเส้นด้ายที่ถูกดึงออก

เซอร์ไพรส์สีฟ้า โทนสีไซยาโนแบบหนังฮ่องกงยุค 90 นี่มันตั้งใจหรือบังเอิญ? ช่างเข้ากันได้ดีกับผิวขาวเนียนที่เหมือนเครื่องเคลือบสมัยซ่งเลย

ศิลปะของการเปิดเผย

ที่น่าสนใจคือ ยิ่งเธอเปิดเผยมากเท่าไหร่ กลับยิ่งดูลึกลับขึ้น! คอนเซปต์นี้ทำให้นึกถึงงานคัดกรองสีด้วย AI ที่เราทำที่ Tate Modern เลย

แค่คิดดูสิ… ในเมื่อเสื้อผ้าสามารถสร้างอัตลักษณ์ได้ แล้วถ้าเราเริ่มถอดมันออกล่ะ? #ศิลปะที่ท้าทาย #เดนิมไม่เหมือนเดิม

เพื่อนๆ คิดยังไงกับแนวคิดนี้บ้าง? มาแชร์กันในคอมเมนต์ได้เลย!