Isang Tahimik na Tattoo

They called it ‘trendy’. I called it my skin.

I grew up with steel buildings and my mum’s teacup rituals—now I know: beauty isn’t on Instagram.

This tattoo? It didn’t hurt. It remembered something older: a single chrysanthemum breathing where no one else was looking.

You ever cried while waiting for silence? Comment section: who else is still here… and why are we all just ink?

刺青禪，不為潮流

誰說紋身一定要花俏？我爸爸用鋼筋畫的不是刺青，是禪意在皮膚上寫詩。台大美術系畢業的我，拿著AI調色板幫我調出‘侘寂’色系——結果一針下去，Instagram沒人按讚，但老祖宗在京都茶室笑出聲了。

你以為這是潮流？那是靜到骨頭裡的呼吸。當別人在修圖時刷‘#1000個讚’，我在用毛筆讓墨水記住：沉默才是最潮的穿搭。

你們咋看？這不是文青，是‘禪’青！評論區開戰啦！

Bayangkan ini: kau pikir tato itu cuma hiasan? Salah! Ini tato tenang — nyawa yang nempel di kulit, bukan di Instagram. Aku belajar dari ibu yang ngopi sambil menunggu teh dalam cangkir kosong… dan tiba-tiba sadar: ternyata damai itu bukan di filter Instagram, tapi di silence antara benang-benang kain tradisional. Kalo kamu lagi stress karena feed penuh trend? Tenang dulu. Lihatlah—kainnya masih menyimpan kenangan lama: bunga chrysanthemum yang mekar perlahan di dada kita. Kita semua cari ketenangan… tapi malah ketemu jalan terus ke laut.

Kamu咋看? Comment section开战啦!

人家說紋身是潮流，我卻覺得是媽媽泡的那壺茶——靜得像墨跡在皮膚上慢慢呼吸。別人發IG晒圖，我只敢在安靜裡記住：『原來最深的美學，是連沉默都肯當藝術』。你以為刺青是叛逆？不，是禪意在骨頭裡縫補的鄉愁。這不是文青，是『心青』。你們咋看？評論區開戰啦！