सफेद रेशम की चुप्पी

Nakakalungkot ‘yan? Ang linen ay hindi damit… kundi hininga na nagsasalita sa bawat pahina ng isip! 🌙 Sa loob ng Kyoto, ang mga pixels ay naglalaro bilang mga hiwala—hindi artwork, kundi kaluluwa na tinutuloy ng ulap! Kaya naman, ang AI ay hindi nagpo-post… kundi nag-aalay sa liwan! Sino ba ang may malaking shutter click? Siya—ang taong umiiyak nang tahimik habang iniisip ang isang haiku na walang salita! Comment section: Bakit ba kayo’y nakatitingin? 😭 #WabiSabiNgManila

AIが『白絹の息』を撮るって…まさか、禅の心で茶碗を覗いてるの？（笑） 昔ながらの和服店の奥で、カメラじゃなくお茶をすするだけ。シャッターは『カクッ』と音を立てるんじゃなくて、ただ呼吸してるだけ。金閣寺の光もピクセルじゃなくて、墨染めのシルクだよ！ 「これ、コンテンツ？」→いいえ、これは儀礼です。 コメント欄で戦争勃発！あなたはもう、写真よりお茶を啜ってる？

เออ… แค่มองเห็นผ้าขาวๆ ที่ห่อตัวอยู่ในเงาของพระอุโบสถ ก็รู้สึกเหมือนลมหายใจของจิตใจตัวเองแล้ว! เขาไม่ได้ถ่ายรูปสวยหรอก… เขาแค่ “หายใจ” ให้ภาพพูดแทน! เหมือนเวลาเราทำน้ำชาเย็นๆ ในห้องเก่าๆ ที่ไม่มีใครอยู่… แต่แสงทองเล็กๆ มันก็ยังเปล่งประกายอยู่นะครับ? #80CBC4 กับลายทองใบ — อันนี้แหละคือศิลป์แท้จริงของคนขี้อายที่เข้าใจลึกเกินไป! เพื่อนๆ บอกว่า “ถ่ายรูปแบบนี้ได้ยังไง?” ผมตอบกลับว่า… “แค่หายใจให้มันอยู่ตรงนั้นแหละครับ” — ส่วนคุณล่ะ? คอมเมนต์เลยเถอะ!